Μήπως είσαι Φαρισαίος και δεν το ξέρεις;

 

Αδελφέ μου,

Ψάξε να βρεις τον εαυτό σου μέσα στο κείμενο και... εύχομαι να ΜΗΝ τον βρεις…

 

​

​

​

​

​

​

 

​

​

​

​

Εντάξει, καλά ως εδώ. Δεν θα σου πω το κλασικό: «Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκες και για το γεγονός ότι δεν σε ρώτησαν, όταν σου έκαναν εμβόλια, όταν ήσουν παιδί;» Αν έχεις ένα παιδί 5 μηνών και πάθει λευχαιμία, θα το ρωτήσεις για να το πας στο γιατρό να το θεραπεύσει; φυσικά και όχι. Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις πως και αυτοί που σε βάπτισαν, έτσι σκέφτηκαν.

Έτσι, λοιπόν, βρέθηκες να είσαι Ορθόδοξος. Πολύ καλά. Ρώτησες, όμως, ποτέ, γιατί είσαι Ορθόδοξος και τι σημαίνει αυτό; Μπορεί να θες να γίνεις άθεος, δωδεκαθεϊστής, βουδιστής, αγνωστικιστής ή να ανήκεις στη θρησκεία του ιπτάμενου μακαρονοτέρατος (μη γελάς, υπάρχει κι αυτή)... Δικαίωμά σου. Και καλά κάνεις να ψάξεις, να δεις τι λένε και αυτές οι θρησκείες-πεποιθήσεις.

Δεν θα πρέπει, όμως, πρώτα να έχεις δει τι λέει και η δική σου; Δεν το χρωστάς στον εαυτό σου; Γιατί, μη μου πεις ότι ψάχτηκες, και είδες τι λέει η Ορθοδοξία; Πρόσεξε τι σου λέω, όχι τι λένε οι άλλοι για την Ορθοδοξία, αλλά ποια είναι πραγματικά αυτή η Ορθοδοξία, ή καλύτερα Εκκλησία. Όχι τι άκουσες να λέει μια γιαγιά στο χωριό, μια θεία στην παρακάτω γωνία και μια μακρινή κουμπάρα για το τι πιστεύει εκείνη πως είναι η Εκκλησία. Αλλά πώς ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπει τον εαυτό Του μέσα σε αυτήν.

Ή μήπως έχεις το βάπτισμα, διότι λες «μπας και η Ορθοδοξία είναι η αλήθεια;» και καλά να έχεις «μια πισινή», που λέει ο λαός, αλλά σε ό,τι δεν σε συμφέρει, σφυρίζεις αδιάφορα;

Θα σου πω και κάτι ακόμα. Γιορτάζεις Χριστούγεννα και Πάσχα. Και καλά κάνεις. Πώς όμως τα γιορτάζεις; Τι σημαίνει για σένα «Χριστούγεννα»; Φαγοπότι, δώρα, στολίδια, δέντρο; Και τελικά πού γεννιέται ο Χριστός; Στο ρεβεγιόν; Και, στο κάτω-κάτω, γιατί να γιορτάσεις για τη γέννηση ενός παιδιού, που δεν λέει τίποτα για σένα; Γιατί δεν γιορτάζεις και για το γιο της «τάδε», που γεννήθηκε σε μια πολυκατοικία τρεις δρόμους κάτω από το σπίτι σου, που ούτε τη φάτσα της ξέρεις, ούτε το όνομά της; Και άντε, σου λέω ότι την ξέρεις αυτή που γέννησε. Ωραία! Τι νόημα έχει να γιορτάσεις αυτή τη γέννηση, αφού δεν λέει κάτι για σένα, αφού δεν πήγες να συγχαρείς τη μάνα στο μαιευτήριο, αφού δεν πήγες ένα «δώρο» στο μωρό, αφού δεν έχεις ενδιαφερθεί  καν για τον νέο άνθρωπο που ήρθε στον κόσμο;

Το Πάσχα πώς το γιορτάζεις; Μέσα σου θεωρείς την Ανάσταση ένα καλοστημένο παραμυθάκι, αλλά παρ’ όλα αυτά πηγαίνεις να πεις το «Χριστός Ανέστη» και να ντερλικώσεις το αρνί και τα κρασιά στο όνομα του Χριστού αλλά χωρίς το Χριστό. Τρώς λουκούλλεια γεύματα, καταναλώνεις υπερβολική ποσότητα αλκοόλ, χορεύεις, τραγουδάς... Και καλά κάνεις, γιατί όχι; Αλλά, για ποιο λόγο; Έτσι, για το έθιμο; Σου λέει κάτι το «γιατί ο Χριστός σταυρώθηκε; για ποιον;»

Γιατί λες «Καλά Χριστούγεννα»; αναρωτήθηκες ποτέ; ή «Χριστός Ανέστη»; τι σημαίνουν αυτές οι μέρες;

Ή, ποιος ο λόγος να γιορτάσεις την ονομαστική σου εορτή; Φέρεις ένα όνομα. Ίσως προς τιμήν κάποιου Αγίου. Τον ξέρεις τον Άγιο που σου χάρισε το όνομά του και την ευκαιρία να έχεις μια μέρα για να γιορτάζεις; Δεν αισθάνεσαι να του χρωστάς κάτι;

Λες, «γιατί να πάω στην Εκκλησία; ο Χριστός είναι παντού» ή «Τι να πάω να κάνω; δεν μου αρέσει η φάτσα του παπά, του ψάλτη, του καντηλανάφτη κλπ...», αλλά όταν το παιδί σου πάθει κάτι, τρέχεις στον παπά να σου κάνει ευχέλαιο ή προσπαθείς σαν τρελός να μάθεις για κάποιον Άγιο Γέροντα ή για καμιά «ειδική προσευχή» για να βοηθηθείς.

Κλαις για τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τον αδελφό σου, όταν τους δεις μέσα στην κάσα. Γιατί; Δεν διερωτήθηκες ποτέ τι στο καλό γίνεται μετά το θάνατο; Τόσο ευτελής είναι η ανθρώπινη ζωή για σένα, που τελειώνει μέσα στο φέρετρο;

Ανάβεις καντήλι παραφινέλαιου, διότι απλά λες ότι «δεν πειράζει, μωρέ, το ίδιο είναι», χωρίς να γνωρίζεις, φυσικά, ότι ο Χριστός προσευχήθηκε στο κήπο των ελαίων. Στο Χριστό προσφέρεις και καίς αυτό που τρως, αυτό σημαίνει θυσία και προσφορά.

Δεν μπορείς να κάνεις νηστεία, αλλά κάνεις δίαιτα για να πας Μύκονο το καλοκαίρι και μετά έχεις απαίτηση, αν υπάρχει Χριστός, με τα δικά σου δεδομένα, να σε σώσει. Κι αν συμβεί και καμιά αναποδιά, «γιατί βρε Θεέ; όλα σε μένα, πια;».

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

Πας και κοινωνάς – Πάσχα, Χριστούγεννα – ανεξομολόγητος, σαν ημιμαθής και ανόητος, και λες, «γιατί να εξομολογηθώ; δεν έκλεψα, δεν σκότωσα...», αλλά ξεχνάς το δηλητήριο του εγωισμού που έχεις μέσα στην καρδιά σου. Ή λες, «έκανα την προσευχή μου να με συγχωρήσει ο Θεός, προσκύνησα την εικόνα, τα είπα εκεί, τι άλλο χρειάζεται;». Και τον Χριστό τον καταργείς, τον ακυρώνεις τελείως. Καλά, δεν έχεις ακούσει ότι η εικόνα δεν μιλάει; Ότι δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει συγχώρεση; Αν πιστεύεις στον Χριστό, τότε γιατί αγνοείς ότι σε συγκεκριμένους ανθρώπους Εκείνος έδωσε την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες; Το αγνοείς ή δεν σε συμφέρει να το θυμάσαι;

Θεωρείς ότι, επειδή ο Θεός είναι «πανταχού παρών», άρα βρίσκεται και μέσα σου, κι έτσι θεοποιείς το Εγώ σου.

Λες, «εγώ πιστεύω», αλλά ξεχνάς ότι η πίστη αποδεικνύεται από τα έργα σου. «Πώς πιστεύεις;», σε ρωτούν... «Με τον τρόπο μου», απαντάς... Δεν πας Εκκλησία, αλλά λέγεσαι Χριστιανός. Λες, «θα πάω όταν το νιώσω, όταν το θελήσω, όταν μου έρθει», αλλά έχεις την απαίτηση, όταν ζητήσεις κάτι από τον Θεό, να στο δώσει εκείνη τη στιγμή.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

 

Κάνεις τον μάγκα, ότι Θεός δεν υπάρχει και άλλα τέτοια, αλλά μόλις σου πει ο γιατρός ότι έχεις 6 μήνες ζωής, τότε γυρνάς σαν βρεγμένη γάτα πίσω παρακαλώντας Τον να σε κρατήσει ακόμα λίγο, για να χορτάσεις την αχόρταγη ζωή σου.

 

Αρνείσαι το Ευαγγέλιο χωρίς να το έχεις διαβάσει έστω μία φορά, αλλά από την άλλη παίρνεις από το Ευαγγέλιο ό,τι σε συμφέρει και το θεωρείς σωστό και ό,τι δεν σε συμφέρει ή το θεωρείς λάθος το βαφτίζεις αλλοίωση των γραφών δια μέσου των αιώνων.

Κατηγορείς και κρίνεις από τον καναπέ του σπιτιού σου τους Ιερείς και την Εκκλησία σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, αλλά όποιος πάει να κρίνει εσένα γίνεσαι κέρβερος.

Α, και κάτι άλλο. Μεταξύ μας, μην κρύβεσαι... Το ξέρεις ότι έχεις έφεση στον αρνητισμό και θα στο αποδείξω: Αν δώσεις σε κάποιον 2 βιβλία που το ένα θα έχει τίτλο «Ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς» και το άλλο «Ο Ιησούς δεν υπήρξε», εκείνος θα επιλέξει το δεύτερο, και αυτό διότι δεν έχουμε την ταπείνωση να μάθουμε πρώτα κάτι τι είναι, ώστε να το αρνηθούμε, αλλά ο εγωισμός επιλέγει την οδό του αρνητισμού, για να τραφεί και να χορτάσει με αοριστολογίες. Κάποιος έλεγε ότι «καλύτερα η Αγία Γραφή να ήταν απόκρυφο, διότι τότε θα το διαβάζανε όλοι».

 

Αγαπητέ αδερφέ μου,

Μήπως βρήκες τον εαυτό σου μέσα στο κείμενο;

Μήπως ήρθε η μέρα έστω να ερευνήσεις τα πράγματα;

Μήπως κάποιος χτυπάει την πόρτα της καρδιά σου κάθε λεπτό, ενώ εσύ επιλέγεις να τον αγνοείς; Άκουσε τον. Για ένα πράγμα να είσαι σίγουρος μόνο, κακό δεν μπορεί να σου κάνει. Αντίθετα, θέλει το καλό σου και την σωτηρία σου. Για αυτή την σωτηρία εκατομμύρια των αγίων μαρτύρησαν με χαρά, και μάλιστα κάνοντας θαύματα ακόμα και σήμερα.

Μήπως ήρθε η ώρα να δεις και άλλες πλευρές της ύπαρξης και να ερευνήσεις αυτές που αγνοείς ή έχεις ελάχιστη γνώση για αυτήν;

Καλό ταξίδι, αδερφέ, και όπως ελεγε και ο π. Παϊσιος «ο ίσιος δρόμος είναι ο ανηφορικός», εμπρός ξεκίνα και ο Κύριος θα σε βοηθά . . .Αμήν!

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​